Urodziła się 11 stycznia 1966 roku w Warszawie. Swoje dzieciństwo, które sama zalicza do „normalnych”, spędziła przy ulicy Wolskiej 113.Już w wieku 10 lat zaczęła samodzielną naukę gry na gitarze, którą otrzymała od Taty w nagrodę za dobre wyniki w nauce. Układała proste piosenki, najczęściej z angielskimi tekstami, jak sama mówi – pełnymi błędów. Kiedyś myślała, że muzyka jest tylko dla wybranych i była przekonana, że ona do tych wybranych nie należy.Później nadszedł czas nauki w liceum im. Kopernika i nie myśląc o karierze muzycznej zajęła się sportem (dziesięć lat trenowała siatkówkę, a wcześniej łyżwiarstwo szybkie).Po skończeniu szkoły średniej, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie. Decyzja ta, jak się później okazało, była przyczyną bolesnego konfliktu wewnętrznego. Mimo tego, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła swój pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała zespół The Blue Airplanes. Po krótkiej serii ich koncertów na Wyspach Brytyjskich, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało i od czego nieświadomie uciekała. Wówczas podjęła pierwsze publiczne próby śpiewania, które zostały przyjęte z dużym entuzjazmem. Szybko pojawili się wokół niej ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce. Po upływie sześciu miesięcy, wróciła do Warszawy.
Powrót do Polski okazał się momentem przełomowym. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w Warszawie (1989), a potem nagrała płytę „The Big Beat” (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego od III Programu Polskiego Radia).Po rozpadzie zespołu Holloee Poloy w 1991 roku Edyta rozpoczęła karierę solową. Z planów zagranicznych nic nie wyszło i podpisany w 1992 roku kontrakt z firma Chrysalis nie zaowocował nagraniem płyty. Edyta skoncentrowała się więc na działalności w Polsce i wkrótce wydała swój pierwszy album solowy.Płyta „Love” (1992), zaśpiewana w całości po angielsku, nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak po raz kolejny przypomniała o klasie muzycznej Edyty. Spotkała się też z uznaniem na festiwalu w Sopocie (1992), gdzie wokalistka otrzymała Bursztynowego Słowika. Natomiast w Opolu (1993), Edyta spotkała się z niezbyt miłym przyjęciem. Zapewne dlatego, że wszystkie utwory jakie zaśpiewała, zostały wykonane w języku angielskim, a występowała jako gwiazda polska.Duże znaczenie dla dalszej kariery Edyty miały gościnne nagrania z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rozrywkowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991), Ziyo (1992), Róże Europy (1993), Acid Drinkers (1993), Hey (1993), Human.
Prześlij komentarz