Czesław Juliusz Wydrzycki (bo tak brzmiało jego prawdziwe nazwisko) urodził się 16 lutego 1939 roku w Starych Wasiliszkach, na terenie dzisiejszej Białorusi. Pochodził z rodziny z ogromnymi tradycjami patriotycznymi. W 1958 roku rodzina Wydrzyckich wraz z falą repatriantów powróciła do Polski, a Niemen zaczął uczęszczać do średniej szkoły muzycznej w Gdańsku. W tym wcieleniu muzycznym akompaniując sobie na gitarze wystartował w Festiwalu Młodych Talentów, w 1962 roku. Dzięki wykonaniu dwóch, wówczas bardzo popularnych utworów, Malagueny i Adieu Tristesse został laureatem konkursu. Podczas trasy koncertowej z Czerwono-Czarnymi, będącej nagrodą za wygranie Festiwalu, został zauważony przez Franciszka Walickiego, myślącego o założeniu nowej grupy (był założycielem Czerwono-Czarnych). Jesienią 1962 roku Niemen działał juz z Niebiesko-Czarnymi, głównie, jako przerywnik pomiędzy występami innych. W 1963 roku Niemen wraz z Niebiesko-Czarnymi wziął udział w I Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, lecz jego utwór "Wiem, ze nie wrócisz”, choć nie uzyskał aprobaty jury, stał się przebojem za sprawą opolskiej publiczności. Na początku 1964 roku Niemen skomponował swój kolejny przebój "Czy mnie jeszcze pamiętasz", który tak spodobał się sie Marlenie Dietrich, która wówczas gościła w Warszawie, iż nagrała jego nowa wersję, z własnym niemieckim tekstem. Jesienią 1965 roku zakończył występy z Niebiesko-Czarnymi. W marcu 1966 roku nagrał we Francji z towarzystwem orkiestry Michale Colombiera mała płytę ze swoimi kompozycjami. Jedna z tych piosenek - "Sen o Warszawie", stała się jego pierwszym radiowym przebojem. W 1967 roku Niemen założył własny zespól Akwarele, z którym to, jako już pełno prawny muzyk, wystąpił na festiwalu w Opolu, gdzie przedstawił premierowy materiał muzyczny, z legendarnym juz protest songiem "Dziwny jest ten świat" na czele. Niemen zaśpiewał go w wyjątkowo ekspresyjny sposób, z krzykiem i piskiem. Poza tym, w napisanym przez niego tekście były słowa, które nie padały u nas dotąd z piosenkarskiej estrady, choćby to zdziwienie, że człowiekiem gardzi człowiek i pouczenie, że najwyższy czas nienawiść zniszczyć w sobie. W tym kontekście wyrażana wiara w ludzi dobrej woli niekoniecznie musiała być dobrze odebrana. Dzięki tej piosence Niemen nie tylko stał się niebywale sławny. Przypadła mu rola kontestatora krajowej estrady, przywódcy hipisowskiego buntu młodzieży przeciw dorosłym. Niemen za interpretacje "Dziwny jest ten świat" otrzymał w Opolu nagrodę specjalną Komitetu d.S. PRiTV, jednak radio nie puszczało tego utworu. Wówczas to Niemen nagrał swoją pierwsza długogrająca płytę, która okazała się ogromnym sukcesem zarówno finansowym jak i artystycznym. Album "Dziwny jest ten świat" sprzedał sie, w 600 tys. egzemplarzy i otrzymał pierwsza w historii Złotą Płytę. Na rok 1968 przypadło apogeum jego fascynacji amerykańskim soulem, co słychać w nagraniach z jego kolejnej studyjnej płyty pt. Sukces. Wydał również płytę z nowymi aranżacjami swoich starych przebojów pt. "Czy mnie jeszcze pamiętasz '' z m.in. piosenka "Pod Papugami" . Wyruszył wówczas na długa trasę koncertowo-festiwalową, która zaowocowała Trofeum na targach MIDEM w Cannes, Złotej Róży w Montreux czy Bratysławskiej Liry. Niewątpliwym dowodem uznania był film TVP pt. "Rapsod" w reżyserii Janusza Rzewskiego, będący formą artystycznego klipu, puszczanego przed koncertami młodzieżowymi. Na przełomie 1970 i 1971 roku Niemen wydał kolejną, a zarazem ostatnią płytę z zespołem Enigmatic. Był to pierwszy krajowy podwójny album. Główny utwór płyty, przeszło 20 minutowy "Człowiek Jam Niewdzięczny", treścią literacką podobny był do utworu "Dziwny jest ten świat", zaś muzycznie charakteryzował się wręcz hardrockowymi rozwiązaniami instrumentalnymi. Rok 1971 zaczął się dla Niemena od przykrego zdarzenia, jakim był protest opolskiego nauczyciela przeciw zachowaniu wokalisty na scenie. Oskarżenie, choć niezgodne z prawdą, wywołało nagonkę prasową i zakaz występów w telewizji i radiu. Szczęśliwym momentem tego roku było zawiązanie współpracy z CBS, zachodnioeuropejską wytwórnią fonograficzną. Niemen miał zagwarantowaną swobodę artystyczną i korzystał z niej w pełni. Rozwiązawszy swój poprzedni zespół założył nowy. Współpracując z freejazzowym kontrabasistą Helmutem Nadolskim i z muzykami później znanymi, jako SBB (Jozef Skrzek, Apostolis Antymos, Jerzy Piotrkowski) zaproponował ekspresyjną muzykę, która zaczęła zbierać świetne recenzje w prasie muzycznej. Udane tournee z zespołem Jacka Brucea nie przesłoniło jednak faktu, iż pierwsza płyta grupy Niemen, "Strange is the Word" rozeszła się raptem w 3 tys. nakładzie. Muzycy nagrali jeszcze jeden zagraniczny album "Ode to Venus", oraz doskonały, dwupłytowy, krajowy longplay "Niemen Marionetki". Wówczas to w 1973 roku konflikt między Skrzekiem a Niemenem doprowadził do rozpadu zespołu.
